Gaerea je bend iz Rima, osnovan 2016. i istoimeni EP iz iste godine je njihovo prvo izdanje. Traje tačno 27 minuta i 27 sekundi, i ne mogu a da se ne zapitam postoji li neka zlokobna
pozadina iza tako zaokruženog broja, možda I misterioznija od lica članova benda. Iako možemo reći da su kapuljače i maske u black metal-u postale pravi i dosta korišćen trend od Mgle do lokalnog The Stone-a, mogu reći da me vizuelni koncept ovog benda privukao umnogome više nego oba gorepomenuta benda. Od misterioznih simbola koji stvaraju svojevrsnu ezoteričnu i mističnu auru. Pjevač sa nečim poput jastučnicom preko glave u spotu me podsjetio na neki izmučeni, umobolni hibrid između Satanochio-vog spota ''Lethe'' i Chains-ovog videu ''Dancing With My Demons'' i mogu reći da sam odmah bio kupljen. Nihilistični tekstovi se bave savremenim i uvijek aktuelnim temama, direktni su I sami su poput svojevrsnog dijaloga sa slušaocem. Ne previše magloviti kao kod Mgle, ne prezasićeni arhaizmima kao kod The Stone-a, već direktni, sa savršenim balansom i mjerom. Sama ta činjenica čini bend nekako prijemčivijim.
pozadina iza tako zaokruženog broja, možda I misterioznija od lica članova benda. Iako možemo reći da su kapuljače i maske u black metal-u postale pravi i dosta korišćen trend od Mgle do lokalnog The Stone-a, mogu reći da me vizuelni koncept ovog benda privukao umnogome više nego oba gorepomenuta benda. Od misterioznih simbola koji stvaraju svojevrsnu ezoteričnu i mističnu auru. Pjevač sa nečim poput jastučnicom preko glave u spotu me podsjetio na neki izmučeni, umobolni hibrid između Satanochio-vog spota ''Lethe'' i Chains-ovog videu ''Dancing With My Demons'' i mogu reći da sam odmah bio kupljen. Nihilistični tekstovi se bave savremenim i uvijek aktuelnim temama, direktni su I sami su poput svojevrsnog dijaloga sa slušaocem. Ne previše magloviti kao kod Mgle, ne prezasićeni arhaizmima kao kod The Stone-a, već direktni, sa savršenim balansom i mjerom. Sama ta činjenica čini bend nekako prijemčivijim.
''Santificato'' počinje mističnim, nadolazećim klavijaturama, iz čije se utrobe rađa mračan i kovitlajući tremolo. Scream nas uz postepeno rastuće bubnjeve vodi do kulminacije u break-u, a on nas, sa svoje strane vodi uvodi u težak, masivan i monolitan rif. Prvi put vidimo zavijajući solo koji nas hipnotišućom repeticijom izvodi iz pjesme. Sveopšti maelstrom ludila, uz liričku megalomansku Ego samospoznaju.
''Final Call'' počinje mješavinom mračnog rifa i razlaganja koje priziva duh Mayhem-ovog ''Freezing Moon''- a. Tempo se postepeno bubnjarski ubrzava uz novi doom riff, nakon kojeg počinje tremolo verzija istog uz vokale, noseći poput stihije. Rif polako evoluira u prelijep refrenski dio, a bubanjski nakucavajući dio nas uvodi u mističan, težak i nekako obskurno melanholičan rif, u čijoj pozadini čujemo izgovarani dio, recitovanje koje lagano prelazi u urlike, nakon čega se vraćamo u prethodni krug aranžmana, dok nihilističke lirike stvaraju iluziju mračne i hladne tamnice bez izlaza. Polako stiže do klasičnog DSBM break-a koji nam još jednom otvara kapiju u nju.
''Pray to Your False God'' počinje izolovanim i nekako epičnim tremolom, koji uz scream uvodi u skroz lagan galopirajući ritam, koji se spontano i nenametljivo transformiše u brži ''kec'', uvodeći nas u novi tremolo pasaž. Motivi se nenametljivo smjenjuju, kao i ritmovi,gradeći čvrstu i jaku aranžmansku građu. Pjesma kroz različite melodijske lavirinte lirički traga za odgovorom na metafizička pitanja, i svojevrsni je pokuđujući dijalog sa odsutnim tvorcem. Recitujuća molitva na latinskom uz spori dio je nevjerovatana, a uvodi nas u još jedan krug glavne I dominirajuće melodije.
''Through Time'' počinje tremolom kojem se priključuje ritmično bubnjarsko punjenje, koje nas uvodi u moderni i obskurni rif, maltene HC ritam. Brži djelovi se smjenjuju sa sporim, imamo upečatljiv dio u kojem se tremolo riffu priključuje prosta, efektivna i prelijepa tremolo melodija, varijacije I motivi se smjenjuju da bi dovele do kulminacije u sporom doom ritmu, nakon čega se melodija vraća u svoj primarni oblik. Recitovanje nas uvodi u prelijep kraj, koji mi definitivno ostaje u sjećanju, upečatljiva melodija koja se pamti, za kakve Italijani očigledno imaju smisla (melodije poput one iz ''Alone'' Forgotten Tomb-a). Melodija polako nestaje, praćena sablasnim udaljenim udarcima.
''Void of Numbness'' počinje jakim i masivnom mid-tempo rifom, koja se polako transformiše u paklen tremolo. Sporiji ritam nas prosto nosi i razbija od stijene poput olujnih talasa, mračni moderni black metal akordi se mješaju sa melodičnim tremolo rifovima, a isti se opet smjenjuju sa doom dionicama praćenim bubnjarskim punjenjima I manijakalnim, oštrim scream-om, da bi uveli u monolitan rif nalik prvom. Pjesma polako napreduje naprijed srednjim tempom do break-a koji me je odveo do zlatnih trenutaka Austere-a, a DSBM trzaji se kovitlaju praćeni bubnjarskim poigravanjima da bi doveli do predivnog atmosferičnog tremoloa koji nas izvodi iz ovog psihotičnog putovanja.
Нема коментара:
Постави коментар